در این روز افتابی هوای دلم گرفته و ابری بود می خواستم بزنم به جاده یه جاده بی انتها جاده ای که به نقطه ای ختم نشود . می شود به راه افتاد و به مقصد نرسید ؟

آنقدر رفت و رفت تا اینکه حال دل خوش بشود ، می شود؛اصلا مقصد بهانه است اینکه بزنی به راه ، به کوه ، به جاده اونقدر بری تا هوای دل آفتابی بشود.

داشتم به این موضوع فکر میکردم که به آهنگی از همایون جان شجریان با شعری از شادروان افشین یدالهی برخوردم و چه زیبا حال منو توصیف کرد:

مقصد من رفتن است

با نرسیدن خوشم

هر که به مقصد خوش است

مانده ی بن بست هاست

خون رگ جاده ام

تا نرسیدن خوشم

نبض مدام قدم

خاصیت هست هاست

 دلم رفتن می خواهد، گاهی بی بازگشت...